Daniele Pontoni werd geboren in de Italiaanse stad Udine, op
8 september 1966. Vandaag viert hij dus zijn 48e verjaardag. In de jaren
negentig behoorde deze Italiaan tot de allerbeste veldrijders ter wereld.
Glorietijd
Pontoni beleefde zijn grote doorbraak naar de wereldtop van
het veldrijden in de winter van 1991-1992. Hij won tijdens dat seizoen de Superprestige-wedstrijd
in Rome en pakte de wereldtitel bij de amateurs. In de drie daaropvolgende
seizoenen beleefde Pontoni zijn grote glorietijd als crosser. In de winter van
1992-1993 won hij maar liefst zes wedstrijden die meetelden voor de
Superprestige en vanzelfsprekend won hij ook het eindklassement. In het seizoen
1993-1994 regeerde hij wederom op kannibalistische wijze in de Superprestige.
Ditmaal won hij vijf Superprestige-crossen en het eindklassement. In de winter
van 1994-1995 focuste hij zich op de UCI wereldbeker cyclocross. Hij zegevierde
in twee van de vijf wereldbekercrossen en won het eindklassement.
Mountainbiken
Na die grote gloriejaren als veldrijder, ging hij zich meer
op het mountainbiken richten. Indertijd was het mountainbiken een sport die qua
populariteit enorm in opkomst was. In Italië had die sport al snel veel meer
aanzien dan het veldrijden. In 1996 stond het mountainbiken voor het eerst op
het Olympische programma. Pontoni werd vijfde in die eerste Olympische
mountainbikewedstrijd, die gewonnen werd door de Nederlander Bart Brentjens.
Italiaans kampioen veldrijden van 1989 tot en met 2004
Hoewel Daniele Pontoni zich in de tweede helft van de jaren
negentig vooral op het mountainbiken concentreerde, was hij daarnaast toch ook
nog regelmatig als veldrijder te bewonderen. Zo won hij nog diverse
wereldbekercrossen en werd hij in 1997 zelfs wereldkampioen veldrijden bij de
profs. Ook bleef hij jaarlijks deelnemen aan het Italiaanse kampioenschap
veldrijden. Op dat nationale kampioenschap zette hij een buitengewoon
indrukwekkende zegereeks neer: van 1989 tot en met 2004 werd hij ieder jaar
Italiaans kampioen veldrijden bij de elite!
Die zegereeks was beslist niet het resultaat van een gebrek aan
concurrentie: een generatiegenoot van Pontoni was namelijk Luca Bramati, die onder meer de wereldbeker
en de superprestige in het veldrijden won, doch er nooit in slaagde om de
Italiaanse titel bij de elite te winnen.
Afscheidstournee
In het najaar van 2005 beëindigde Pontoni zijn
wielercarrière. Hij deed dat op een originele manier, namelijk door als afscheidstournee
een aantal veldritten in Japan te rijden. Pontoni zei hierover indertijd: ,,Ik
wilde wedstrijden rijden op alle continenten en alleen Azië miste ik nog,
vandaar mijn afscheid in Japan.’’
Bijnamen
Pontoni had als wielrenner twee bijnamen: de fietsende
kelner en Il Paparino. Die eerste bijnaam dankte Pontoni aan het feit dat hij
in de beginjaren van zijn wielercarrière daarnaast nog een baan als kelner had.
Die twee bijnaam, Il Paparino, is de Italiaanse benaming voor Donald Duck. Die
bijnaam dankte Pontoni aan zijn karakteristieke, hoge stemgeluid.
Anekdote: een ambitieus plan
Tijdens het seizoen 1992-1993 was Pontoni volgens velen de
beste crosser ter wereld. Officieel was hij op dat moment echter nog amateur. Indertijd
bestonden er aparte WK's voor amateurs en profs. Pontoni bedacht toen een zeer
ambitieus plan. Hij droomde ervan om in één weekend twee keer wereldkampioen te
worden: op zaterdag hoopte hij te winnen bij de amateurs, en hij wilde het zo organiseren, dat hij met ingang van de
zondag een proflicentie zou hebben, zodat hij ook aan het WK voor profs kon
deelnemen en daar eveneens kon zegevieren. Uiteindelijk bleek dit plan
praktisch gezien toch niet uitvoerbaar te zijn. Hij zou in 1993 alleen aan het
WK voor de amateurs meedoen. Bij die titelstrijd moest hij genoegen nemen met
brons.
Bronnen: wikipedia, Wieler Revue en Delpher.
